November 2013: Als het kouder wordt II….

In oktober zijn we veel in Nederland geweest en heb ik weer aardig ingeslagen om de komende winter op aangename wijze door te komen.

Links zijn wat blauwe bollen te zien en wat turkooizen lappen. Ik heb het in mijn hoofd gehaald om een voddenkleed te gaan maken, geïnspireerd door Marian de Rooij van het Handwerklab uit Boskoop(www.handwerklab.nl) Het is eigenlijk zeer simpel: van oude lappen en kleren knip of scheur je repen van ongeveer 1cm breed en die haak je met een hele dikke haaknaald tot een kleed. 

Het is hartstikke makkelijk, ik vind het echt leuk om te doen. Er gaat alleen heel veel stof in zitten. Het kleed is ong. 1.60m breed en ik heb tot nu toe zo'n 25 cm gehaakt. Daar zit al een hoeslaken in verwerkt, 2 spijkerbroeken, een rok en een hele mooie lap van mijn zus (www.thego'round.nl).

Verder heb ik ook nog een stapel boeken meegenomen, gekocht bij de kringloop. Niks lekkerder als om 9 uur met een boek naar je bedje waar de elektrische deken heeft voorverwarmd.

Ben ook weer gestart met een sokkenpaar, wat ik op de rondbreipennen aan het breien ben en dan van teen naar boord. Dat ging ook niet vanzelf ( ik doe altijd moeilijk als het makkelijk kan) maar Marian heeft me weer aardig op weg geholpen en nu lukt het prima. 

Ook ben ik met Danielle, die hier een eindje verderop is komen wonen met haar man, begonnen om te kijken of wij onszelf het 'natuurlijk paardrijden' kunnen leren volgens de methode van Klaus Ferdinand Hempfling. Danielle en haar man hebben twee paarden waar zij momenteel niet op rijden en zowel Danielle als ik hebben geen ervaring maar wel een leerboek en veel enthousiasme. 
De eerste sessie hebben we inmiddels gehad in de bagger en het is maar goed dat ik daar geen foto's van heb want volgens mij is het geen gezicht. Maar het is wel heel gaaf om te ervaren dat een paard dus reageert op de signalen die je met je lichaam geeft. Uiteraard doet Babbi ('mijn' merrie) meer niet dan wel, maar het is toch een paar keer gelukt om haar bijv. te laten stoppen. 

En dan hebben Peter en ik ook weer onze lessen in de Hongaarse taal opgepakt na een pauze van enkele maanden. 

Het bakken heb ik op een laag pitje gezet, aangezien ik inmiddels 8 kilo ben aangekomen. Het smaakt ook allemaal zo lekker.

November 2013: Als het kouder wordt...

 Nu het kouder wordt, kruipen wij lekker bij de kachel en wij zijn helaas niet de enigen.
Ook de muizen hebben een hekel aan kou en nattigheid en zoeken droge plekken om te overwinteren, liefst met ook iets te eten erbij. En ja, dan zijn huizen van mensen wel erg aantrekkelijk.
Ook wij ontkomen er niet aan: Weliswaar niet in huis maar wel in onze opslag en op zolder vonden wij muizenkeutels dus dan dient er aktie ondernomen te worden. Aangezien ik een grote dierenvriend ben, vind ik het niks om muizen te vangen met een val waarbij ze het loodje leggen. Wij vonden vallen waarbij je de muizen levend vangt, waarna je ze ergens anders weer kunt uitzetten. Peter vond het maar niks en ik moest nadrukkelijk beloven dat ik de muizen 5 km verderop, bij het kerkhof los zou laten. Inmiddels zijn we 2 weken verder, toch wel een ons kaas armer en nog geen muis. Wel muizenkeutels in de val. We weten niet hoe ie het doet, deze slimme muis, maar iedere keer ligt de (dichtgeklapte) val op de grond (hij staat op een richel) kaas weg en geen muis. Maar we blijven volhouden!

Een ander fenomeen hier (ook in Nederland trouwens) zijn de mollen. Heb je net gras gezaaid of nieuwe plantjes gepoot, gaat er zo'n grijze graafmachine onderdoor waardoor er een enorme hoop boven het maaiveld verschijnt. En iedereen die hier al eens mee te maken heeft gehad weet dat je dan je biljartlaken wel kunt vergeten.
In navolging van onze Duitse vrienden, hebben wij nu een mollenverjager geplaatst want wederom weiger ik om de dieren te doden. Dit is een staaf die een hoog geluid produceert, waar mollen een hekel aan hebben. De staaf is gestoken door een mollengang, waardoor het geluid (als het goed is) in een straal van 15 meter door het gangenstelsel van de mollen gaat.
Weliswaar is het beter om dit in het voorjaar te doen, als de mannetjes op zoek gaan naar een nieuw territorium of in juni, als ook de nieuwe lichting mollen op pad gaat, maar er kwamen weer zoveel nieuwe molshopen bij dat we er toch maar nu twee geplaatst hebben.

Oktober 2013: Ode aan Jim

19 oktober jl  heeft mijn grote vriend, mijn maat, Jimmy deze aarde verlaten.

Jim is zo lang als hij kon bij mij gebleven, maar zijn lichaam was op, de laatste maanden heeft
mijn zwarte vriend veel pijn gehad.
12,5 jaar hebben wij lief en leed gedeeld en heeft hij alles gegeven wat een hond te geven heeft:
Trouw, inzet, enthousiasme en liefde.

Vele fijne uren hebben wij in Nederland gelopen: In het Rietveld, in het Bentwoud, Compierekade, Galgweg: Alle weggetjes en wegen rond Hazerswoude hebben Jim en ik wel gezien.
Ik met verrekijker, Jim met zijn neus en zo gingen wij op pad. Door weer en wind, bij regen en zonneschijn.

Een tijd lang hebben wij ook trainingen gevolgd: Jim was een hond die graag wilde werken en was altijd bereid iets bij te leren. Na de puppy-training hebben wij gehoorzaamheidslessen gevolgd en na
een pauze van enkele jaren hebben we samen met Conny en hondenvriendin Tara apporteer sport beoefend.
Samen met Conny en Tara hebben we vele mooie uren beleefd: Tara, de slimme ondeugd, altijd bezig om te kijken waar ze lol kon trappen en Jim, het braafste jongetje van de klas. De keren dat Jim de dummy van Tara uit het water heeft gehaald omdat de dame geen zin had, waren ontelbaar.

Toen Jim een jaar of 7 was werd het duidelijk dat Jim last had van athrose: Na een blessure die niet over ging constateerde de dierenarts dat Jim dit al een hele tijd onder de leden had.
Apporteersport, achter de bal aan, naar het strand: Hiervan moesten wij afstand doen. Het heeft even geduurd voordat wij weer een ritme hadden samen.

Voor onze verhuizing naar Hongarije, Jim was toen 11, zag het er naar uit dat Jim al aan zijn laatste dagen bezig was. Hij had veel moeite met lopen en ook geen zin meer.
Toch besloten wij hem mee te nemen naar Hongarije en het is ongelooflijk welke metamorfose Jim onderging: Hij genoot enorm van de grote tuin hier en het droge weer. Mede dankzij de hulp van Gina (www.dierentolkgina.com) heeft Jim nog een heerlijke 1,5 jaar gehad hier.

Lieve vriend, ik wil je bedanken voor alle fijne wandeluren, voor alles wat je mij gegeven hebt in de voorbije 12,5 jaar. Van Gina weet ik dat je je zeer gelukkig voelt waar je nu bent.
Het zij je gegund, je taak is volbracht. Dank je wel lieverd.